„Opowieść zimowa” została napisana w 1611 r. i zaliczana jest do tzw. ostatnich sztuk Szekspira, określanych jako romanse lub tragikomedie.

Leontes, król Sycylii, podejrzewa romans ciężarnej żony, Hermiony, ze swym przyjacielem z dzieciństwa, królem Czech, który bawił z wizytą na Sycylii. Ogarnięty zazdrością próbuje otruć gościa, żonę zaś wtrąca do więzienia, gdzie wydaje ona na świat córkę Perditę. Leontes rozkazuje porzucić dziecko na pustkowiu. Wkrótce, z lęku o los matki, umiera jego synek; dochodzą też wieść o śmierci uwięzionej Hermiony.

Porzucona Perdita dorasta wśród pasterzy. Zakochuje się w niej Floryzel, syn króla Czech, ten ostatni jednak sprzeciwia się małżeństwu. Młodzi uciekają na dwór króla Sycylii, gdzie Perdita spotyka ojca. Szczęścia postaci dopełnia nieoczekiwany, intrygująco rozegrany, powrót Hermiony, którą ukryła wierna Paulina.

Sztuka rozpada się na dwie części, łączy też sceny tragiczne z wątkami sielankowymi. Nierealne zwroty akcji podkreślają romansowość „Opowieści” – klechdy snutej nieśpiesznie w długie zimowe wieczory.